Auteur: Joost Schelling (pagina 1 van 1)

Woensdag 3 augustus

Langzaam dringt het geluid van iemand die het huis veegt en een zingend kindje door in mijn dromen. Met een schrik word ik wakker. Hannah, Hannah, Hannaaah, fluister ik. Ik krijg een slaperige “ja” terug en vraag hoe laat het is, het blijkt kwart voor zeven te zijn. Doodmoe sluit ik mijn ogen om nog een half uurtje verder te slapen. Een half uur later gaat de wekker en is het tijd om wakker te worden, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Kletsend wakker worden dan maar, ik vertel Hannah mijn droom die ik had over het gastgezin. In die droom blijkt wel weer hoe erg je onbewust in je hoofd bezig bent met je zorgen maken over wat er allemaal wel en niet fout kan gaan.

Om acht uur doen we de deur van onze kamer open en rennen we nog snel naar de ‘badkamer’ om onze tanden te poetsen en daarna naar de wc te gaan. In de badkamer zie ik Hannah haar tanden poetsen en begin spontaan weer te giechelen, de badkamer is namelijk een mini kamertje met een klein gat in de hoek en de wc is een kamertje met een gat in de grond. Snel poets ik mijn tanden en ga naar de wc. Hannah poets haar tanden, maar slaat het wc bezoekje over, want dat hangen, nee dat is niks voor haar… lachend lopen we weer naar binnen en gelijk worden we vrolijk begroet door alle familieleden die “good morning” komen zeggen en je een hand geven. Het ontbijt staat al klaar, snel schrokken we twee mierzoete witte boterhammen met een omelet en een gekookt eitje naar binnen. Gisteren is ons namelijk verteld dat we uiterlijk om half negen weer terug bij de kerk van Remera moeten zijn, waar we gisteren door de gezinnen zijn opgehaald. Om half negen vertrekken we dan eindelijk naar de kerk samen met Dian, de oudste van de vijf kinderen, en tevens de enige die Engels spreekt. Onderweg vraagt ze wel drie keer of ze een selfie mag maken met ons en of we die dan door willen sturen via Facebook. Want ja, Dian heeft gewoon Facebook! Precies op tijd – volgens Afrikaanse begrippen – komen we aan bij de kerk, want Nederlandse tijden, daar doen ze hier niet aan. We worden gelijk overvallen door vragen van mensen uit de groep. “Hebben jullie een wc? Wat aten jullie?” Al gauw blijkt dat er een heel groot verschil zit in de luxe van de gastgezinnen. Na een tijdje over en weer te hebben gekibbeld nemen we afscheid van Dian. Nu alle mensen van de gastgezinnen weg zijn gaan we naar de kerk voor een soort dienst die speciaal voor ons georganiseerd is. Pastor Jean-Marie en Pastor Jerôme van de Regio Remera-Rukoma heten ons hartelijk welkom en vertellen iets over Rwanda en het kinderkoor Dorcas uit Mwirute danst en zingt voor ons. Twee lieve meisjes staan te zingen samen met een koortje, jongens blazen op een soort fluit terwijl ze een soort dansje doen en een groepje meiden doen een Afrikaanse dans waarna één van deze meiden Jelle beetpakt en hem meesleept om te dansen. Al gauw zijn we allemaal aan het dansen en het is een gezellige boel. We stellen ons zelf voor aan de jongeren van de gemeente Remera en leren hen en ook het koor ‘Lees je Bijbel bid elke dag’ in drie verschillende talen.

Na de dienst lopen we via de Genocidegedenkplaats naar het ziekenhuis. In de hitte van de dag en met knorrende magen krijgen we hier een rondleiding. Na de rondleiding lopen we weer terug naar de kerk, waar we naast het “bijgebouw”(maison de passage) een heerlijke, inmiddels bekende, rijst met bonen, erwtjes, aardappelen en zeer gaargekookt vlees krijgen.

Na de maaltijd lopen we met de hele groep en de jongeren door het dorp heen. Ze geven ons een rondleiding en we genieten van het mooie uitzicht en de ontzettend aardige mensen. Tijdens het wandelen raak ik aan de praat met een jongere uit Remera. Hij heeft een heel moeilijke naam, maar we mogen hem Emmi noemen. Emmi vertelt me over het land en over zijn taal, ik vertel hetzelfde tegen hem alleen dan over Nederland. Ik vertel hem dat ik de winkels hier zo klein vind, hij kijkt me verbaasd aan en vraagt hoe groot de winkels bij ons dan zijn. Ik leg uit dat een normale winkel bij ons ongeveer tien keer zo groot is als de winkels hier en een supermarkt minimaal 30 keer zo groot. Zijn mond valt open en hij begint te lachen. Het lijkt wel alsof hij niet begrijpt dat dat mogelijk is!

Trots laat hij zien waar hij normaal werkt en wie zijn broer is. Zijn werkplek is een tafeltje met een parasol waar hij o.a. simkaarten verkoopt. Ik ben verbaasd dat hij dat doet als werk, maar tegelijkertijd heb ik zoveel respect voor hem, dat hij waardeert wat hij doet en trots kan vertellen dat zijn broer studeert om huizen te kunnen gaan bouwen. Ondertussen komen er allemaal kinderen op ons af die ons een handje willen geven en azen op eten of graag zichzelf op een foto zien. Dit doen we dan ook, Joost geeft ze een koekje en Jelle laat ze hun schattige gezichtjes zien op zijn camera. We komen langs de middelbare school van Remera en gaan door de hekken naar binnen. We zien allemaal gebouwen zoals een bibliotheek en een computer lab om een groot veld staan.

Op dit grote veld staan allemaal geiten te grazen en er staat een volleybalveld. We spelen een gezellig potje volleybal met de jongeren en Emma ontdekt een grote Djembé waarop ze een kwartier lang op heeft lopen slaan/trommelen. Oververmoeid en uitgedroogd lopen we naar de kerk waar we onze spullen pakken en ons in de auto’s proppen om terug naar ISANO in Kigali te gaan. Tijdens de weg terug stoppen we nog even bij een supermarkt, jaja we hebben een supermarkt gevonden. Hier slaan we flinke hoeveelheid chips, cola en Pringles in. Iedereen is weer happy door het junkfood dus kunnen we weer vertrekken. We komen bij ISANO aan en de helft springt gelijk of na de maaltijd van heerlijke rijst of pasta met bonen,  aardappelen en verrukkelijke gehaktballen onder de douche. Want volleybal met oranje stof in plaats van zand of een vloer onder je voeten is leuk, maar daarna voel je je niet meer blank, maar oranje! Nu zijn we weer allemaal schoon en kunnen we naar dromenland om morgen weer een gezellige dag te hebben.

Sifra van den Herik (en Hannah Bakker)

Dinsdag 2 augustus

Op een dag worden Mirthe en Merel wakker in Kigali de hoofdstad van Rwanda. Ze gaan zich ff lekker douchen, maar ja dat gaat niet zo makkelijk als de douche een pisstraal heeft. Toch na veel proberen is het gelukt. Jaja dat kunnen zij wel ondersteboven. Mmm. wat ruikt het hier lekker wat zal dat zijn?… Brood en een omelet. Maar dat lusten Merel en Mirthe helmaal niet graag. Gelukkig hebben we wel Blue Band medium fat. Wij smeren wat boter op ons brood met suiker dat eigenlijk voor de thee is bedoeld.

Na het eten proppen we ons zelf weer in de Jeep op weg naar het Kigali genocide memorial. Gisterenavond toen Merel en Mirthe in het donker door Kigali reden, zagen ze allemaal motortjes, honderden. Zij dachten dat er veel motorbendes waren in Kigali. Maar overdag zagen zij dat het taxi’s waren. Dat vonden ze heel erg grappig. Mirthe en Merel vonden het rijden door de stad heel bijzonder. Het lijkt net alsof je in ‘wie is de mol’ speelt. Alle plaatjes die zij van Afrika hadden gezien, klopten. Kinderen spelen voetbal op straat, vrouwen dragen alles op hun hoofd en kinderen op hun rug. Wassen kleren in beekjes, halen water in beekjes. Wat zij ook heel grappig vonden, is het verkeer. Het verkeer in Afrika is een en al chaos. Iedereen rijdt door elkaar heen. Mensen steken zomaar over. Het lijkt net of Afrika geen verkeersregels kent. Terwijl Mirthe in de rijdende auto zit probeert een man aan haar een wereldkaart te verkopen. Dat is raar. Dan staat de auto midden op een kruispunt zomaar stil. Maar in het vreemde Afrika kan dit allemaal. Ook worden wij overal en van alle kanten aangekeken. Dat komt omdat wij blank zijn. Daar hebben de Afrikaanse mensen een heel moeilijk woord voor en dat roepen ze naar je…muzungu!

Bij het Genocide Memorial parkeren we de auto en gaan naar de receptie. Daar moeten we even wachten voordat we naar binnen mogen. De groep kijkt een beetje rond en maakt foto’s zoals een toerist dat zou doen. We mogen naar binnen. En bekijken eerst een filmpje over drie overlevenden van de genocide. Zij vertellen hun verhaal over hun familie. Dit was best wel heftig.

Na het filmpje is er gelegenheid om rozen te kopen. We besluiten als groep om vijf rozen te kopen en deze neer te leggen bij de graven, die aan het eind van het museum zijn. We lopen het museum binnen en lopen door een lange gang. In deze gang hangen foto’s en informatie over hoe en wat. Ook zijn er meerdere filmpjes te zien. Een filmpje was heel indrukwekkend. Op dit filmpje zie je slachtoffers over de weg liggen. Je ziet in de verte hoe een man met een hakmes op iemand anders in slaat. Je ziet een kindje huilen om zijn moeder. Je ziet een lichaam half uit de auto hangen. Wow. Dat is echt heel bizar. Een stukje verder lees je ook hoe vrouwen massaal werden verkracht door mannen die HIV- positief waren. Hierdoor zijn na de genocide heel veel mensen overleden door AIDS. Nadat we nog meer dingen hebben gezien en hebben gelezen. Komen in een volgende kamer, hier zie je heel veel schedels. Meer dan honderd. Als je de schedels goed bekijkt zie je dat ze zijn ingeslagen. Of je ziet kogelgaten door de ene kant naar de andere kant van het hoofd. Heel aangrijpend om te zien. De volgende kamer is het kindermonument. Dat was helemaal heftig. Hier zie je de portretten van kinderen, met daarbij een verhaaltje over hen. Maar het meest bijzondere was dat je kon lezen hoe gruwelijk zij om het leven waren gekomen.

Smashed against a wall, hacked by machete, shot dead, burnt alive at the Gikondo chapel, a grenade thrown in their shower. Tortured to death.

Vreselijk, dat je zoiets kleine kinderen aan doet. Nadat we heb museum hebben gekeken en de bloemen hebben gelegd bij het graf rijden we terug naar het gastenverblijf. Hier eten Merel en Mirthe warm eten. Rijst, spaghetti, frietjes, groentes, vlees en saus dat net tomatensoep is. ondanks zij het apart vinden is het wel erg lekker. Nu vinden zij het nog lekker, niet wetend dat ze dit de aankomende weken alleen nog maar gaan eten.

Na het eten pakken zij hun tas in voor het gastgezin waar ze vanavond gaan slapen.  Weer proppen Merel en Mirthe zich in een jeep en een busje en rijden richting Remera. Weer verbazen zij zich over de prachtige natuur en de mensen. Bij aankomst in Remera worden zij zeer hartelijk ontvangen met lekker drinken. Daar ontmoeten zij de jongeren waar zij een poos mee gaan optrekken.

Dan worden Mirthe en Merel voorgesteld aan hun gastgezin. Pastoor met een moeilijke naam is zo enthousiast dat hij onze hand niet meer los laat. Merel en Mirthe worden naar zijn huis gebracht. Voor de Afrikanen is het nog een best luxe huis. Merel en Mirthe worden hartelijk ontvangen met een dikke knuffel van de vrouw van Pastor met een moeilijke naam. Zij laat onze kamer zien, een mini kamertje met een twijfelaar. Maar voor omstandigheden meer dan prima. Ook hebben zij een wc. Maar zij hebben hier geen waterleiding. Hoe moeten zij dan door trekken? De vrouw legt hun uit dat ze er water over heen moeten gieten. Mirthe vraagt zich dan af hoe ze dit dan ook weer schoonmaken. Ik denk dat Mirthe dat niet wil weten. Nadat Merel en Mirthe hun spullen hebben uitgepakt, gaan zij eten: er is heel erg veel gekookt. Mirthe neemt geen vlees, dat vindt het gastgezin wat raar. Merel en Mirthe worden heel de tijd een beetje lachend aangekeken. Tijdens het eten laten Merel en Mirthe foto’s zien van hun familie. Merel wordt enthousiast gefeliciteerd dat haar opa en oma nog leven. Dat is gek, denkt Merel. Mirthe wordt enthousiast gefeliciteerd met haar vriend. Dat is gek, denkt Mirthe. De pastor, het hoofd van het gezin, zit lekker te eten, de rest van de familie loopt druk in het rond. Mirthe en Merel zijn een beetje moe, daarom gaan zij naar hun kamer om te slapen. Ze gaan rustig slapen zonder te weten wat hun morgenochtend te wachten staat. Slaap lekker, Merel en Mirthe! En zij hadden nog een bijzondere reis verder…

(maar wat ze nog niet wisten is dat zij wakker werden met een hele dierentuin van kakkerlakken in hun bed)

Afgelopen zondagmorgen 31 juli zijn we door de gemeente in een feestelijke en mooie dienst ‘uitgezwaaid’. In deze dienst kregen zowel de jongeren persoonlijk als de gehele groep een reiszegen mee van dominee Jos Aarnoudse, die deze dienst leidde. De kindernevendienst namen met geknutselde handjes het voortouw om ons uit te zwaaien. Niet alleen wij werden uitgezwaaid door de gemeente, maar ook werd er driftig gezwaaid naar de partnergemeenten in Rwanda. In Rwanda wordt de zegen vergezeld van uitbundig gezwaai. Na afloop hebben we meteen symbolisch de eerste malariapil ingenomen met een stuk Hollandse cake en zijn we als groep met ons geschonken Rwanda-shirt op de foto gegaan. Later die dag heeft iedereen zijn (laatste) spullen in de bagage gestopt. En zo gaan we vroeg ons mandje in, want de wekker staat bij allemaal heel vroeg afgesteld.

Maandag 1 augustus

5 uur. De wekker gaat. This is it; vandaag gaan we weg. Ik, Inge van Wijk, stap met moeite m’n warme bed uit om vervolgens m’n comfy reiskleding aan te schieten. Snel een broodje naar binnen proppen en hop, de auto in. We verzamelen om 6 uur bij de kerk om vervolgens richting Schiphol te rijden. De verschillen onderling zijn groot; de één staat er met een slaperige kop bij en de ander staat te springen van enthousiasme. In de auto onderweg naar Schiphol is de spanning van bezorgde ouders goed te voelen. ‘Heb je dit wel bij je?’ ‘Ben je dit niet vergeten?’ ‘Doe je voorzichtig?’ ‘Ja, pap’. Nu belanden we ook nog eens in de file, waardoor er nog meer gestresst wordt. Schiphol. There it is. Iedereen staat met grote koffers en tassen te zeulen. We worden een paar keer chagrijnig aangekeken door staff die vindt dat we in de weg staan. Lompe Hollanders.

Nu iedereen compleet is, is het tijd om de bagage in te checken. Familie kijkt al schichtig om zich heen; ‘Jullie komen toch zo nog wel gedag zeggen?’ ‘Ja.’ De bagage is ingecheckt en de kudde van Rwandareis en aanhang staat weer bij elkaar. Emma is jarig! Bij een verjaardag hoort natuurlijk taart. En bij een verjaardag van Emma hoort een Minion taart. Het idee is om deze na de security aan te snijden. De truc is nu om deze hier überhaupt doorheen te krijgen. Het is 9 uur en nu toch wel echt tijd om gedag te zeggen. 23 zoenen en 39 knuffels later staan we bij security. Ik word getrakteerd op een body check. Gezellig potje fouilleren. Feest. Iedereen komt gelukkig vrij gemakkelijk door security. Zélfs Mr. Minion. Time for Mr. Minion to be eaten. Met een geel monstertje in onze maag lopen we naar de gate. Voor wat het lijkt wel de 80e keer vandaag, wordt ons paspoort gecheckt en worden we als sardientjes in een blik in een bus gepropt. Lekker knus, dat wel. Het is inmiddels een uur of 11 en we mogen in het vliegtuig richting Istanbul instappen.

We zitten allemaal dicht bij elkaar, wat extra gezellig is. Er wordt druk gepraat en er worden alvast films uitgezocht om tijdens de vlucht te kijken. Als het vliegtuig opstijgt, zijn we eindelijk écht op reis. Tijdens het opstijgen krijgt de meerderheid van de groep een hartverzakking vanwege een luchtzak/turbulentie. Oops. We leven nog. De vlucht zelf verloopt voor de rest soepeltjes. Iedereen is geobsedeerd met het live beeld van twee camera’s die onder het vliegtuig hangen. We landen in Istanbul en we krijgen te horen dat het buiten 32 graden Celsius is. Hot hot hot. We moeten nu een paar uur wachten op onze vlucht naar Kigali. De één gaat op zoek naar eten (KFC!) en de ander vindt alles wel best en gaat gewoon op de grond zitten schrijven. Ik ga samen met een deel van de groep naar de WC. Hier komen we een vrouw in een burka tegen. Een deel van de groep kijkt haar met grote ogen aan. Culture people.

We kunnen nu boarden voor de vlucht richting Kigali. We worden weer in een bus gepropt en naar het vliegtuig gereden. Iedereen is nu een beetje verward, omdat we nu niet allemaal bij elkaar zitten. Zo zit ik op rij 5, net achter businessclass en zitten er een paar mensen rond rij 15 en rond rij 25. Maar hey, ik zit nu wel bij het raampje. Naast me zit een forse man die asociaal breed gaat zitten. Fijn. Meneer Breed valt in slaap, waardoor ik weer wat meer ruimte heb. Vrijheid blijheid.

Om 23:49 landen we in Kigali. We lopen het vliegtuig uit en zien overal kleine lampjes. We moeten door de paspoort controle (alweer) en lopen dan door om de bagage op te halen. We vallen ontiegelijk op als blanke, luidruchtige Europeanen. Ook azen we op de laatste Wifisignalen. We besluiten ook ons taalgebruik aan te passen; in plaats van b*tch zeggen we nu zeekoe. We lopen het vliegveld uit om ons vervoer te bekijken. Een jeep en een gammel busje staan voor ons klaar. Het is dan ook een hele klus om zowel de bagage als de personen zelf hier in te krijgen. De wegen zijn hobbelig en heuvelachtig. Aan het begin lijkt het nog mee te vallen; gewoon asfalt. Het laatste stuk is echter een onverharde weg die ook nog eens scheef is. Stress. We komen nu aan bij ISANO. We krijgen kamers van 2 of 3 personen aangewezen. Er hangt al een klamboe voor ons klaar, zodat we meteen kunnen gaan slapen. Het is over 3en als ik het licht uit doe. Tot morgen.