‘Zomaar’ een dag in Afrika…

Dinsdag 2 augustus

Op een dag worden Mirthe en Merel wakker in Kigali de hoofdstad van Rwanda. Ze gaan zich ff lekker douchen, maar ja dat gaat niet zo makkelijk als de douche een pisstraal heeft. Toch na veel proberen is het gelukt. Jaja dat kunnen zij wel ondersteboven. Mmm. wat ruikt het hier lekker wat zal dat zijn?… Brood en een omelet. Maar dat lusten Merel en Mirthe helmaal niet graag. Gelukkig hebben we wel Blue Band medium fat. Wij smeren wat boter op ons brood met suiker dat eigenlijk voor de thee is bedoeld.

Na het eten proppen we ons zelf weer in de Jeep op weg naar het Kigali genocide memorial. Gisterenavond toen Merel en Mirthe in het donker door Kigali reden, zagen ze allemaal motortjes, honderden. Zij dachten dat er veel motorbendes waren in Kigali. Maar overdag zagen zij dat het taxi’s waren. Dat vonden ze heel erg grappig. Mirthe en Merel vonden het rijden door de stad heel bijzonder. Het lijkt net alsof je in ‘wie is de mol’ speelt. Alle plaatjes die zij van Afrika hadden gezien, klopten. Kinderen spelen voetbal op straat, vrouwen dragen alles op hun hoofd en kinderen op hun rug. Wassen kleren in beekjes, halen water in beekjes. Wat zij ook heel grappig vonden, is het verkeer. Het verkeer in Afrika is een en al chaos. Iedereen rijdt door elkaar heen. Mensen steken zomaar over. Het lijkt net of Afrika geen verkeersregels kent. Terwijl Mirthe in de rijdende auto zit probeert een man aan haar een wereldkaart te verkopen. Dat is raar. Dan staat de auto midden op een kruispunt zomaar stil. Maar in het vreemde Afrika kan dit allemaal. Ook worden wij overal en van alle kanten aangekeken. Dat komt omdat wij blank zijn. Daar hebben de Afrikaanse mensen een heel moeilijk woord voor en dat roepen ze naar je…muzungu!

Bij het Genocide Memorial parkeren we de auto en gaan naar de receptie. Daar moeten we even wachten voordat we naar binnen mogen. De groep kijkt een beetje rond en maakt foto’s zoals een toerist dat zou doen. We mogen naar binnen. En bekijken eerst een filmpje over drie overlevenden van de genocide. Zij vertellen hun verhaal over hun familie. Dit was best wel heftig.

Na het filmpje is er gelegenheid om rozen te kopen. We besluiten als groep om vijf rozen te kopen en deze neer te leggen bij de graven, die aan het eind van het museum zijn. We lopen het museum binnen en lopen door een lange gang. In deze gang hangen foto’s en informatie over hoe en wat. Ook zijn er meerdere filmpjes te zien. Een filmpje was heel indrukwekkend. Op dit filmpje zie je slachtoffers over de weg liggen. Je ziet in de verte hoe een man met een hakmes op iemand anders in slaat. Je ziet een kindje huilen om zijn moeder. Je ziet een lichaam half uit de auto hangen. Wow. Dat is echt heel bizar. Een stukje verder lees je ook hoe vrouwen massaal werden verkracht door mannen die HIV- positief waren. Hierdoor zijn na de genocide heel veel mensen overleden door AIDS. Nadat we nog meer dingen hebben gezien en hebben gelezen. Komen in een volgende kamer, hier zie je heel veel schedels. Meer dan honderd. Als je de schedels goed bekijkt zie je dat ze zijn ingeslagen. Of je ziet kogelgaten door de ene kant naar de andere kant van het hoofd. Heel aangrijpend om te zien. De volgende kamer is het kindermonument. Dat was helemaal heftig. Hier zie je de portretten van kinderen, met daarbij een verhaaltje over hen. Maar het meest bijzondere was dat je kon lezen hoe gruwelijk zij om het leven waren gekomen.

Smashed against a wall, hacked by machete, shot dead, burnt alive at the Gikondo chapel, a grenade thrown in their shower. Tortured to death.

Vreselijk, dat je zoiets kleine kinderen aan doet. Nadat we heb museum hebben gekeken en de bloemen hebben gelegd bij het graf rijden we terug naar het gastenverblijf. Hier eten Merel en Mirthe warm eten. Rijst, spaghetti, frietjes, groentes, vlees en saus dat net tomatensoep is. ondanks zij het apart vinden is het wel erg lekker. Nu vinden zij het nog lekker, niet wetend dat ze dit de aankomende weken alleen nog maar gaan eten.

Na het eten pakken zij hun tas in voor het gastgezin waar ze vanavond gaan slapen.  Weer proppen Merel en Mirthe zich in een jeep en een busje en rijden richting Remera. Weer verbazen zij zich over de prachtige natuur en de mensen. Bij aankomst in Remera worden zij zeer hartelijk ontvangen met lekker drinken. Daar ontmoeten zij de jongeren waar zij een poos mee gaan optrekken.

Dan worden Mirthe en Merel voorgesteld aan hun gastgezin. Pastoor met een moeilijke naam is zo enthousiast dat hij onze hand niet meer los laat. Merel en Mirthe worden naar zijn huis gebracht. Voor de Afrikanen is het nog een best luxe huis. Merel en Mirthe worden hartelijk ontvangen met een dikke knuffel van de vrouw van Pastor met een moeilijke naam. Zij laat onze kamer zien, een mini kamertje met een twijfelaar. Maar voor omstandigheden meer dan prima. Ook hebben zij een wc. Maar zij hebben hier geen waterleiding. Hoe moeten zij dan door trekken? De vrouw legt hun uit dat ze er water over heen moeten gieten. Mirthe vraagt zich dan af hoe ze dit dan ook weer schoonmaken. Ik denk dat Mirthe dat niet wil weten. Nadat Merel en Mirthe hun spullen hebben uitgepakt, gaan zij eten: er is heel erg veel gekookt. Mirthe neemt geen vlees, dat vindt het gastgezin wat raar. Merel en Mirthe worden heel de tijd een beetje lachend aangekeken. Tijdens het eten laten Merel en Mirthe foto’s zien van hun familie. Merel wordt enthousiast gefeliciteerd dat haar opa en oma nog leven. Dat is gek, denkt Merel. Mirthe wordt enthousiast gefeliciteerd met haar vriend. Dat is gek, denkt Mirthe. De pastor, het hoofd van het gezin, zit lekker te eten, de rest van de familie loopt druk in het rond. Mirthe en Merel zijn een beetje moe, daarom gaan zij naar hun kamer om te slapen. Ze gaan rustig slapen zonder te weten wat hun morgenochtend te wachten staat. Slaap lekker, Merel en Mirthe! En zij hadden nog een bijzondere reis verder…

(maar wat ze nog niet wisten is dat zij wakker werden met een hele dierentuin van kakkerlakken in hun bed)