Donderdag 4 augustus
Als Saskia, Lieke en ik (Shirley) opstaan, maken we ons klaar voor het ontbijt: toast, ei en thee (goh, verrassing). Daarna pakken we onze tassen en lopen we naar de parkeerplaats waar acht Rwandese jongeren op ons staan te wachten. Ze geven ons een echte ‘Rwandese hand’ en ze zeggen veel te moeilijke namen. We delen onze groep op in tweetallen en gaan vervolgens per tweetal met een van de jongeren mee. Mirthe en ik komen bij de veel te lieve Dolfin terecht (spreek uit als Darvin). We beginnen met praten en sindsdien zijn er geen stiltes meer gevallen. We hebben het gehad over onderwerpen als school, familie, toekomst, het dagelijkse leven, maar ook over dingen zoals make-up en vriendjes. We maken een wandeling van zo’n twintig minuten door de stad Kigali. We beginnen op een mooie geasfalteerde weg, maar hoe langer we onderweg zijn, hoe armer de mensen eruit gaan zien en hoe slechter de wegen worden. Op een gegeven moment komen we in een sloppenwijk terecht, waar we zo’n typisch beeld van de tv te zien kregen: zielig kijkende mensen, kleine krotjes en gescheurde kleding. We lopen door wat steegjes waar je de behoefte hebt om je neus zo ver mogelijk dicht te knijpen door de nare geur die er hangt. Even later komen we op de markt waar de kraampjes ontzettend dicht op elkaar staan en de tafels doorbuigen van het gewicht wat er op de tafels ligt. Zodra we onze camera tevoorschijn halen om de mooie kleuren van de groenten vast te leggen, krijg je allerlei blikken naar je toe, maar vooral bedelende mensen die geld willen voor foto’s. We kopen wat groenten, lopen nóg wat verder en komen uiteindelijk aan bij het ‘huis’ van Dolfin. Het eerste wat je ziet is een ‘tuin’ met allerlei kookspullen. We worden meegenomen naar binnen, waar we een hokje aantreffen van ongeveer vijf bij twee. Er hangt een hele onpasselijke geur (een typische dode-hamstergeur). Ik zal het liefst gelijk naar buiten rennen, maar probeer me in te houden. Mirthe en ik krijgen een schort omgeknoopt en een mes in ons hand geduwd. We maken met z’n drieën wat eten voor de lunch klaar: aardappels, wortels, en tomaten. Dolfin’s moeder maakt ondertussen de rijst en het vlees verder af, omdat wij te veel gespreksstof hadden om door te gaan. Ze vraagt ons met name veel over HIV in Nederland en of wij gestraft worden in Nederland als we te vroeg zwanger raken. We proberen haar uit te leggen dat wij in Nederland hele andere dodelijke ziektes hebben en dat we (in de meeste gevallen) niet uit onze familie worden verbannen bij een vroege zwangerschap. Nadat Dolfin al haar foto’s uitgebreid aan ons heeft laten zien, komt ‘Jellinda’ (Jelle en Gerlinda), samen met Vincent een kijkje nemen in ons gezin. Ze komen precies op het juiste moment: etenstijd! Er stond allerlei eten voor ons klaar; wortels, erwten, aardappels, rijst en vlees. We eten ons misselijk aan de hoeveelheid eten die we opgeschept krijgen, denken we eindelijk klaar te zijn, krijgen we nog een banaan om mee af te sluiten. Help! Na het maken van de foto’s kwamen Thijmen en Roel naar het gezin en zijn we met z’n zessen onderweg gegaan naar ‘huis’. 78 stiekeme foto’s, 54 onaangename geurtjes en 922 keer toeteren later, zijn we weer thuis aangekomen. We hebben Dolfin nog cadeautjes gegeven, we hebben nog even onze laatste gesprekken afgemaakt en hebben vervolgens afscheid genomen van de veel te lieve Dolfin. Mirthe en ik hebben een superleuke, gezellige en indrukwekkende dag gehad!!
Omdat we in tweetallen uit elkaar gaan, beleven we allemaal iets anders. Zo ook ik (Jirre), en Hannah. Hieronder staat ons verslag:
Nadat we klaar zijn met ontbijten lopen we naar de parkeerplaats, waar de jeugd al op ons staat te wachten.
Wij gaan mee naar het huis van Erick. Onderweg vertelt hij ons dat hij later wil studeren aan de universiteit. Maar dan wel een universiteit in Amerika.
Na een lange (voor Rwandese begrepen korte) wandeling komen uit bij een hutje gemaakt van wat klei en takken. Hier wacht de rest van de familie op ons, en daarmee ook de buren.
Eerst worden we in -wat lijkt- de woonkamer (een hokje van drie bij vier meter) neergezet en krijgen we de beste twee stoelen die ze hebben aangereikt. Lydia, de 63-jarige moeder van Erick, vertelt ons dat ze al een hele tijd heeft uitgekeken naar onze komst. Omdat ze alleen Frans spreekt, gebruiken we Erick als tolk. Want hij spreekt wel goed Engels én Frans.
Dan gaan we naar buiten en begint het voorbereiden van de maaltijd. Ook hier hoeven we niet op de rand (zoals iedereen doet) te zitten, maar krijgen we een krukje getimmerd van oude planken aangereikt. Ik mag de uien gaan snijden, Hannah wordt een schort omgedaan en mag in de pan ‘beef’ gaan roeren. We raken aan de praat, en hebben het over wat wij in Nederland zoal eten. “Hoe vaak per week eten jullie vlees?”, vraagt Hannah, waarop geantwoord wordt: “Een keer per maand, want het is erg duur.” Ze vertellen ons dat het 2000 Rwandese Frank kost per kilo, omgerekend ongeveer €2,20.
Inmiddels zijn de uien gesneden, en mag ik aan het schrapen van de wortels beginnen. Na ruim een half uur schrapen probeer ik voorzichtig nogmaals te vragen of ik inmiddels al iets anders kan doen (het mes is toch wel erg scherp en de beweging niet al te veilig), maar er moet echter nog meer wortel bereid worden.
Dan uiteindelijk is het voldoende, en mogen Hannah en ik beginnen met het snijden van de aardappel. Eenmaal gesneden mogen we om de beurt ook een beetje aardappel in het vet leggen, verwarmd op houdvuur, en rustig roeren.
Ondertussen is een van de zussen van Erick, die mij hielp met de ui en wortel, begonnen met een priegelklusje waar ik nog steeds het nut nog niet van begrijp. Ze is onze namen gaan uitleggen met wortel op de ui. We vatten het maar op als een compliment.
Na ruim twee uur voorbereiding is het dan zo ver, we krijgen een teiltje om onze handen te wassen en gaan weer naar binnen (want iedereen kookt hier buiten), waar langzaam alle pannen worden verzameld.
Lydia vraagt of Hannah wil beginnen, die daarop verschrikt naar mij kijkt. Nadat ik een stotterend Engels gebed heb uitgesproken krijgen we een bord en vork (want een mes bij het eten is zeldzaam hier) en mogen we beginnen. Uit beleefdheid neem ik toch maar wat van de ui en wortel, maar rouwe ui blijkt kort daarna niet super lekker te zijn…
Na weer een (te) groot bord op te hebben met hetgeen we al de hele week twee keer per dag eten bedanken we Lydia overdreven en proberen nog wat te praten. Uit de twee posters met daarop de familie Obama in de woonkamer blijkt Ericks voorliefde voor Amerika duidelijk. We wisselen onze e-mailadressen en namen voor Facebook uit en vertellen nog wat over Nederland.
We maken nog een foto met Erick en zijn moeder Lydia waarna we weer terug naar ‘huis’, Isano, lopen. Hier heeft de rest zich al weer verzameld en nemen we afscheid van alle jongeren. We geven ze nog wat cadeautjes, waarna ze weer vertrekken naar hun thuis.
Om 17:00 komen we als groep samen om de dag te bespreken, waarbij we ieders ervaringen horen over wat ze die middag mee hebben gemaakt. Na de bespreking gaan we al vrij snel eten, met het vaste menu. Rijst, aardappel, sperziebonen/doperwten en rundvlees in combinatie met een flesje Fanta in smaken die ze alleen hier kennen.
Daarna hebben we een vrije avond, waarin iedereen even kan doen waar hij of zij zin in heeft. Echter met een beperking, want ook vanavond komt er weer geen water uit de kraan. En dus is douchen niet mogelijk, hopelijk kan dat morgen weer.
Wil schreef:
De verslagen worden heel beeldend geschreven, je wordt er als het ware ingezogen. Heel fijn om te lezen
6 augustus 2016 — 08:27
Betty van Tent schreef:
Wat een “smaakvol” verslag! Aan jullie zintuigen mankeert niks, zo te lezen! Hihi. Vooral het reukorgaan maakte overuren! En wat een gastvrijheid! Geweldig om te lezen dat er al lang naar jullie komst was uitgekeken! En dan met elkaar aan de slag gaan om het eten te bereiden! Ik ben benieuwd wat jullie als eerste willen eten als jullie weer in Nederland zijn! Laat me raden: geen rijst?
6 augustus 2016 — 08:32
Rita Verboom schreef:
Wat is het leuk om elke keer jullie verhalen te lezen.
Ik zie het helemaal voor me.
Groetjes en voor allemaal een denkbeeldige knuffel.
6 augustus 2016 — 22:42
Enrico Vastenhout schreef:
Sjonge, wat een ervaringen! Nu al, na nog geen eens een week!
Jullie verhalen zijn zo beeldend, dat wij er bijna ook een beetje ‘bij zijn’ … nou ja, je begrijpt wat ik bedoel. Ook jouw verhaal Samira, heel leuk om te lezen … wat zal jij de douche thuis weer waarderen! lol
Geniet mensen en ik zie al weer uit naar het volgende verhaal!!
6 augustus 2016 — 22:51
angelique schreef:
dat wordt thuis weer volop genieten van de douche. Je bent duidelijk heerlijk aan het genieten samira. Leuk om al je jullie mooie verhalen te lezen!
12 augustus 2016 — 12:02