GK Sliedrecht

Uitgezwaaid…. en veilig aangekomen in Rwanda

Afgelopen zondagmorgen 31 juli zijn we door de gemeente in een feestelijke en mooie dienst ‘uitgezwaaid’. In deze dienst kregen zowel de jongeren persoonlijk als de gehele groep een reiszegen mee van dominee Jos Aarnoudse, die deze dienst leidde. De kindernevendienst namen met geknutselde handjes het voortouw om ons uit te zwaaien. Niet alleen wij werden uitgezwaaid door de gemeente, maar ook werd er driftig gezwaaid naar de partnergemeenten in Rwanda. In Rwanda wordt de zegen vergezeld van uitbundig gezwaai. Na afloop hebben we meteen DSC09446 (Header)symbolisch de eerste malariapil ingenomen met een stuk Hollandse cake en zijn we als groep met ons geschonken Rwanda-shirt op de foto gegaan. Later die dag heeft iedereen zijn (laatste) spullen in de bagage gestopt. En zo gaan we vroeg ons mandje in, want de wekker staat bij allemaal heel vroeg afgesteld.

Maandag 1 augustus

5 uur. De wekker gaat. This is it; vandaag gaan we weg. Ik, Inge van Wijk, stap met moeite m’n warme bed uit om vervolgens m’n comfy reiskleding aan te schieten. Snel een broodje naar binnen proppen en hop, de auto in. We verzamelen om 6 uur bij de kerk om vervolgens richting Schiphol te rijden. De verschillen onderling zijn groot; de één staat er met een slaperige kop bij en de ander staat te springen van enthousiasme. In de auto onderweg naar Schiphol is de spanning van bezorgde ouders goed te voelen. ‘Heb je dit wel bij je?’ ‘Ben je dit niet vergeten?’ ‘Doe je voorzichtig?’ ‘Ja, pap’. Nu belanden we ook nog eens in de file, waardoor er nog meer gestresst wordt. Schiphol. There it is. Iedereen staat met grote koffers en tassen te zeulen. We worden een paar keer chagrijnig aangekeken door staff die vindt dat we in de weg staan. Lompe Hollanders.

Nu iedereen compleet is, is het tijd om de bagage in te checken. Familie kijkt al schichtig om zich heen; ‘Jullie komen toch zo nog wel gedag zeggen?’ ‘Ja.’ De bagage is ingecheckt en de kudde van Rwandareis en aanhang staat weer bij elkaar. Emma is jarig! Bij een verjaardag hoort natuurlijk taart. En bij een verjaardag van Emma hoort een Minion taart. Het idee is om deze na de security aan te snijden. De truc is nu om deze hier überhaupt doorheen te krijgen. Het is 9 uur en nu toch wel echt tijd om gedag te zeggen. 23 zoenen en 39 knuffels later staan we bij security. Ik word getrakteerd op een body check. Gezellig potje fouilleren. Feest. Iedereen komt gelukkig vrij gemakkelijk door security. Zélfs Mr. Minion. Time for Mr. Minion to be eaten. Met een geel monstertje in onze maag lopen we naar de gate. Voor wat het lijkt wel de 80e keer vandaag, wordt ons paspoort gecheckt en worden we als sardientjes in een blik in een bus gepropt. Lekker knus, dat wel. Het is inmiddels een uur of 11 en we mogen in het vliegtuig richting Istanbul instappen.

We zitten allemaal dicht bij elkaar, wat extra gezellig is. Er wordt druk gepraat en er worden alvast films uitgezocht om tijdens de vlucht te kijken. Als het vliegtuig opstijgt, zijn we eindelijk écht op reis. Tijdens het opstijgen krijgt de meerderheid van de groep een hartverzakking vanwege een luchtzak/turbulentie. Oops. We leven nog. De vlucht zelf verloopt voor de rest soepeltjes. Iedereen is geobsedeerd met het live beeld van twee camera’s die onder het vliegtuig hangen. We landen in Istanbul en we krijgen te horen dat het buiten 32 graden Celsius is. Hot hot hot. We moeten nu een paar uur wachten op onze vlucht naar Kigali. De één gaat op zoek naar eten (KFC!) en de ander vindt alles wel best en gaat gewoon op de grond zitten schrijven. Ik ga samen met een deel van de groep naar de WC. Hier komen we een vrouw in een burka tegen. Een deel van de groep kijkt haar met grote ogen aan. Culture people.

We kunnen nu boarden voor de vlucht richting Kigali. We worden weer in een bus gepropt en naar het vliegtuig gereden. Iedereen is nu een beetje verward, omdat we nu niet allemaal bij elkaar zitten. Zo zit ik op rij 5, net achter businessclass en zitten er een paar mensen rond rij 15 en rond rij 25. Maar hey, ik zit nu wel bij het raampje. Naast me zit een forse man die asociaal breed gaat zitten. Fijn. Meneer Breed valt in slaap, waardoor ik weer wat meer ruimte heb. Vrijheid blijheid.

Om 23:49 landen we in Kigali. We lopen het vliegtuig uit en zien overal kleine lampjes. We moeten door de paspoort controle (alweer) en lopen dan door om de bagage op te halen. We vallen ontiegelijk op als blanke, luidruchtige Europeanen. Ook azen we op de laatste Wifisignalen. We besluiten ook ons taalgebruik aan te passen; in plaats van b*tch zeggen we nu zeekoe. We lopen het vliegveld uit om ons vervoer te bekijken. Een jeep en een gammel busje staan voor ons klaar. Het is dan ook een hele klus om zowel de bagage als de personen zelf hier in te krijgen. De wegen zijn hobbelig en heuvelachtig. Aan het begin lijkt het nog mee te vallen; gewoon asfalt. Het laatste stuk is echter een onverharde weg die ook nog eens scheef is. Stress. We komen nu aan bij ISANO. We krijgen kamers van 2 of 3 personen aangewezen. Er hangt al een klamboe voor ons klaar, zodat we meteen kunnen gaan slapen. Het is over 3en als ik het licht uit doe. Tot morgen.