Een lange zit/rit

Zondag 7 augustus

Na gisterenavond waarschijnlijk voor de laatste keer deze week goed gedoucht te hebben, heb ik vannacht prima geslapen. Vandaag gaan we naar een keigrote kerkdienst van de EPR (de Rwandese PKN) in het lokale voetbalstadion van Kigali. Het stadion zelf trekt eerlijk gezegd meer onze aandacht dan de keihard schreeuwende en gillende vice-presidente van de EPR. Je kan de grootte van het stadion vergelijken met het stadion van FC Dordrecht of Excelsior. De betonnen lagen met nummertjes erop, die moeten dienen als stoelen, zijn in de kleuren van de Rwandese vlag geschilderd en dat ziet er erg leuk uit. We gaan random ergens zitten, maar we worden al snel op een speciale plek gezet met buitenlandse gasten. De schreeuwende vrouw spreekt uitsluitend Kinyarwanda en roept af en toe ‘halleluja’ of ‘amen’. Wanneer dat gebeurt, gilt het hele stadion, tenminste, dat kleine deel dat gevuld is voor het podium, haar na. Na een tijdje opgepropt op het betonnen bankje te hebben gezeten, vindt de organisatie het een goed idee dat er vertalers tussen de groep in komen zitten, zodat we de dienst beter kunnen volgen. Goed idee, maar… Wij gaan een rij naar voren gaan zitten, zodat we een beetje meer ruimte zullen hebben en de vertalers niet op onze schoot hoeven te gaan zitten. Er zijn veel koren aanwezig die één voor één allemaal een liedje komen zingen, dit is helaas af een toe een beetje vals.

Op een gegeven moment komen er twee vertalers ‘naast’ ons zitten (lees: half op onze schoot). We kunnen ze niet verstaan, doordat het geluid zo hard staat en hierdoor heeft het vertalen dus niet zo veel nut. Ook hebben de vertalers een minder fijne geur bij hun adem, beter gezegd; ze ruiken naar verstopte doucheputjes. Ondertussen worden onze armen nat doordat de vertalers nogal een vochtige manier van spreken hebben. Het liefst zouden we nog een keertje douchen, maar dat kan natuurlijk niet. Links van ons staat een groepje met jongetjes die heel goed kunnen trommelen. Het is zo gaaf dat ik stiekem zelf weer een beetje zin krijg om te gaan drummen. Terwijl de vertalers steeds dichterbij komen zitten, vertellen ze dat er zes nieuwe dominees worden ingewijd. We moeten er natuurlijk wel bij vertellen dat niet alle vertalers vervelend zijn, maar die van ons toevallig wel. Na de kerkdienst eten we met zijn allen weer een typisch Rwandese maaltijd.

Na de maaltijd gaan we terug naar ISANO om onze koffers in te pakken. We gaan met drie auto’s naar Remera rijden, maar na een uur op Samuel gewacht te hebben, hebben we ons toch maar in de andere twee auto’s gepropt met alle bagage.

Eenmaal aangekomen in Remera maken we een nieuwe indeling voor de komende twee nachten in de gastgezinnen. Jirre en ik slapen bij een gastgezin met een jongen van vier jaar en een meisje van drie maanden. Wiebe en Roel hadden hier de eerste keer geslapen en de verhalen waren erg positief. Als we binnenkomen wordt al snel de TV aangezet. De daaropvolgende drie uur luisteren we gospel. Ik probeer bij een liedje met veel herhaling mee te zingen in het Kinyarwanda. Dit vindt vooral de vader van het gezin erg leuk. We eten gefrituurde banaan met kip, spinazie en rijst. Helaas is dit niet zo lekker, dus eten we niet zo veel. Onwetend van wat er ons de volgende ochtend zou worden verteld gaan we slapen. De volgende ochtend bleek namelijk dat de beste man zijn eigen kip had geslacht speciaal voor ons en dat wij er bijna niets van op hebben.

Luuk van Lieshout (m.m.v. Sifra van den Herik)