Dubbel feest

Zaterdag 13 augustus

6 uur. Ik, Inge, word wakker van de opkomende zon die door m’n klamboe heen piekt. Ik draai me nog even om met de gedachte om nog een oogje dicht te doen. Verkeerd gedacht. Onze gastheren en gastvrouwen zijn al druk in de weer met zingen en dansen. Fijn. Ik besluit maar een douche te nemen. Heerlijk koud. Genieten.

Na m’n geweldige douche probeer ik me om te kleden. Met nadruk op probeer. We hebben namelijk zero privacy. De gordijnen kunnen niet dicht en daardoor kan Jan en alleman gezellig mee koekeloeren.

Ik loop richting de eetzaal waar een basic ontbijtje op me staat te wachten. Met m’n resterende beetje thee loop ik naar de veranda om deze vervolgens in alle rust in de ochtendzon op te drinken.

Vandaag wordt de 21^e verjaardag van Association Mwana Ukundwa gevierd. Dit gebeurt in het stadion van Huye. Als Muzungus behoren wij tot de eregasten. We krijgen shirtjes met het logo erop voor een heuse parade. Ja, een parade. We moeten een rondje lopen voor een heel stadion. Dit alles verloopt uitermate chaotisch. Het blijkt dan ook erg ingewikkeld om vier rijen te maken op een atletiekbaan waar letterlijk al vakken getekend zijn. Daarnaast is het ook een potje koken in de verstikkende zon. Voor dik drie kwartier. Da’s pas echt genieten.

Het is eindelijk tijd om te lopen. Echt paraderen is het niet, maar hey, het gaat om het idee. We worden trots voorgesteld aan het publiek en ontvangen dan ook meerdere keren een warm applaus. We worden naar de tribune geleid waar we de komende uren zullen doorbrengen.

Voor deze 21^e verjaardag zijn verschillende Rwandese beroemdheden uitgenodigd. Zo komt de enige echte Miss Rwanda een soort fonds voor universitaire studenten openen. Ook is er een popster uitgenodigd die af en toe een liedje zingt; een leuke afwisseling van de ‘traditionele’ koorzang. Daarnaast is er ook de nationale dansgroep aanwezig. Zij geven een fantastische show met grote trommels en impressief voetenwerk waar je u tegen zegt.

Er worden verschillende speeches gehouden. Samuel Byiringiro, directeur-predikant van Mwana Ukundwa, houdt, net als vele andere Rwandezen, zijn speech in zijn moedertaal, waardoor wij het helaas niet kunnen verstaan. Niet veel later is het de beurt van onze enige echte pastor Joost. Namens Kerk in Actie leest hij een brief voor.

Na alle speeches is het tijd om de enorme taart aan te snijden en de fles non-alcoholische bubbels open te maken. Hierna is de viering zo goed als afgelopen. Ook al heb ik niet alles verstaan en liep niet alles even vlekkeloos, ik heb er met volle teugen van genoten.

Als onderdeel van de eregasten worden we uitgenodigd voor de lunch. Drie keer raden wat er geserveerd wordt. Rijst. Pasta. Aardappels. Bonen. Goed geraden. Helaas kan ik je virtueel geen sticker geven, maar anders had je er een van me gekregen. Overigens was het weer goed te eten.

Na de lunch lopen we terug naar onze accommodatie. Het is de laatste dag van het Summer Camp waardoor het tijd is om dag te zeggen (nee, we zijn geen Teletubbies) tegen onze Rwandese leeftijdsgenoten. Zowel knuffels als telefoonnummers worden uitgewisseld. Na de vele groepsfoto’s die nog gemaakt worden, is het toch echt tijd dat de Rwandezen vertrekken.

Voor ons is het nog geen tijd om in te pakken. We blijven nog een nachtje langer. Iedereen is zowel fysiek als mentaal uitgeput door het Summer Camp en we vinden het dan ook alles behalve jammer als we horen dat we vanavond uit eten gaan. En niet zomaar uit eten. Pizza. Ja, échte pizza. Met dank aan pastor Samuel.

Het is inmiddels een uur of half 8 en de zon is al een tijdje onder. We lopen naar het restaurant en de sfeer is voelbaar uitgelaten. We komen aan bij het restaurant, waar we gelijk een stuk meer Muzungus spotten, en ploffen neer op de uitgezakte stoeltjes. Bijna iedereen bestelt een pizza (Shirley, partypooper!) en er worden ook wat drankjes besteld. De drankjes worden relatief snel gebracht.

Nu nog wachten op de pizza. Twee woorden, negen letters… you got it: DUURT LANG! Na een klein uur wachten, is het moment eindelijk daar. Ik kan je dit vertellen; het is de lekkerste slechtste pizza die ik ooit op heb! Je kan je zelfs afvragen of dit gerecht wel de naam pizza mág dragen. Ondanks de lange wachttijd en de anticlimax hebben we de tijd van ons leven. Het is een avondje van positiviteit en optimisme. Tegen elven lopen we weer terug naar de accommodatie, waar we voor de laatste keer zullen overnachten.